Dwór w Czarnym (obecnie dzielnica Jeleniej Góry) posiada metrykę sięgającą końca XV w., w obecnej postaci jest efektem dwóch XVI-wiecznych akcji budowlanych i XIX-wiecznych wyburzeń. Zdewastowany po 1945 r., ponownie od 1983 r. jest remontowany z inicjatywy prywatnego właściciela.
| Lokalizacja | woj. dolnośląskie, pow. jeleniogórski, miasto Jelenia Góra |
|---|---|
| Współrzędne | 50.8796500, 15.7463463 |
| Obszar AZP | 84-16 |
| Chronologia | nowożytność |
| Autor | Małgorzata Chorowska, Artur Kwaśniewski, Aleksandra Walkowska |
| Data udostępnienia | 29.03.2025 |
Jak cytować?
Zdjęcia, ryciny, ilustracje, plany, przekroje etc. – jak w podpisach
Opis
Przynależność administracyjna i toponomastyka
- Księstwo: jaworskie (1312–1741), dystrykt jeleniogórski/Weichbild Hieschberg (1281–1741), Kreis Hieschberg (1741–1945), województwo wrocławskie (1945–1975), województwo jeleniogórskie (1975–1998)
- Historyczne nazwy miejscowości: Schwarcebach (1305), Swarczbach (1370, 1384), Schwarzbach (1404)
Kontekst przestrzenny, rozplanowanie, stan zachowania obiektu
Wieś nad „czarnym potokiem” (niem. Schwarz Bach, ob. Pijawnik) została założona podczas XIII-wiecznej kolonizacji Kotliny Jeleniogórskiej; odnotowano ją po raz pierwszy w 1305 r. (LF, Bd. XIV, D 290, s. 137) w spisie wsi płacących dziesięciny biskupstwu wrocławskiemu, pod nazwą Schwarcebach. Od końca XIV w. była posiadłością rycerską.
Budynek położony jest na terenie dawnej wsi Czarne (obecnie w granicach miasta Jelenia Góra). Otoczony jest od zachodu, północy i wschodu fosą umocnioną kamiennym murem. Wejście prowadzi przez nasyp na fosie. Budynek dworu jest murowany – kamień piaskowiec nieobrobiony + cegła, otynkowany. Detale wystroju wykonane są z piaskowca. Dwór założony jest na rzucie regularnego czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem. Na narożniku południowo-zachodnim usytuowana jest trójkondygnacyjna wieża. Budynek jest dwukondygnacyjny: skrzydła wschodnie, zachodnie i część południowa są podpiwniczone. Wjazd na dziedziniec znajduje się w skrzydle frontowym (południowym). Skrzydło południowe jest wyższe od pozostałych.
Dzieje własności dóbr ziemskich i obiektu na podstawie przyczynków źródłowych
Czarne stało się własnością rycerską w 1384 r. (Landbuch I, nr A91), kiedy to księżna Agnieszka darowała Gotsche II Schoffowi dochody ze wsi z prawem ich dziedziczenia. Sołectwo w Czarnem zostało w 1385 r. sprzedane przez Hannosa von Schildow Peterowi Ysold z Karpnik wraz z przynależnymi dobrami (Landbuch II, nr 175). W 1404 r. Jan Kruszyna z Leuchtenborgka potwierdził własność wsi Czarne przez Gotsche Schaffa (Landbuch III, nr 177), który zaliczał się do elity rycerstwa w księstwie świdnicko-jaworskim i był posiadaczem rozległych dóbr ziemskich u podnóży Karkonoszy i Gór Izerskich, m.in. Starej Kamienicy, Sobieszowa, Cieplic, Kowar, Chojnika, Gryfa, zastawu Kamiennej Góry oraz okresowo lenna zamkowego w Jeleniej Górze (Stillfried 1860a, s. 10–22).
Około połowy XV w., po śmierci Hansa I, właściciela podjeleniogórskich dóbr Gotscha, doszło do podziałów spadkowych. Dobra w Karpnikach, Czarnem i Starej Kamienicy objął Caspar I, założyciel karpnickiej linii rodu, rezydujący we wzniesionym przez siebie zamku w Karpnikach. Caspar I, starosta księstwa w latach 1520–1523, umierając w 1534 r. (Stillfried 1860a, tabl. 3), pozostawił dobra pięciu synom, którzy dokonali podziału: najstarszy Watzlaw I (zm. 1556) przejął Czarne. Dopiero wówczas stało się ono samodzielnym majątkiem i zaistniała potrzeba budowy rezydencji. Spadek po Watzlawie objął jego jedyny syn Caspar, pan „na Czarnem i Kowarach”, i trzy lata później przystąpił do gruntownej rozbudowy rezydencji.
Po Casparze dobra i dwór Czarne odziedziczyli jego synowie: Gotthard (zm. 1590) i Watzlaw II z Radocina. Po bezpotomnej śmierci Watzlawa w 1594 r. – na którym wygasła czarnieńska linia rodu – posiadłość objął jego stryjeczny bratanek Christoph (ur. 1552, zm. 1601) z Gryfa i Chojnika, a potem małoletni Hans Ulrich, od 1601 r. Przed 1601 r. majątek Czarne z zamkiem (pozbawionym rezydencjonalnej funkcji) został kupiony przez Friedricha von Nimptsch z Sokołowca koło Świerzawy, pełniącego urząd poborcy podatkowego powiatu jaworskiego, a w latach 1608–1619 – głównego poborcy księstwa świdnicko-jaworskiego.
Wnuk Friedricha, Ernst, sprzedał w 1679 r. wieś miastu Jelenia Góra. Od tego czasu aż do 1945 r. majątek w Czarnem stanowił własność magistratu jeleniogórskiego.
Stan badań
- H. Lutsch w t. III Verzeichnis der Kunstdenkmäler der Provinz Schlesien 1891r., s. 475-476, opisuje dwór, bryłę wraz z lokalizacją fosy, dekoracje renesansową okien oraz portalu wejściowego.
- V. Schätzke w książce o śląskich zamkach i pałacach z 1927 r., s. 262-264, zawiera opis dworu, szczególna uwagę poświęca wczesnorenesansowemu portalowi wejściowemu z misterna dekoracją rzeźbiarską, prawdopodobnie część informacji została powtórzona za Verzeichnis der Kunstdenkmäler der Provinz Schlesien, H. Lutsch.
- Obiekt jest wpisany do rejestru zabytków pod nr rej. A/4904/1139 z 10.10.1964 r.
- W 1983 r. powstała biała karta, opracowana przez Piotra Ciałowicza, obejmująca opis budynku, inwentaryzacje rzutu parteru oraz inwentaryzację fotograficzną.
- W II t. Zamków Sudeckich zostały przytoczone badania archeologiczne, ich wyniki wraz z obserwacją murów dały podstawę do rozwarstwienia chronologicznego (ZDOS 2, s. 56-59)
- W 2014 r. powstała monografia dworu Czarne, napisana przez inż. arch. Jacka Jakubca, który od 1983 r. jest inicjatorem działań zmierzających do ocalenia budowli.
Historia budowlana obiektu
FAZA I (lata 30. XVI w.)
Po śmierci Caspara I w 1534 r. Czarne przejął jego najstarszy syn, Watzlaw I. Wówczas stało się ono samodzielnym majątkiem i zaistniała potrzeba budowy rezydencji. Wzniósł on kamienną, czworoboczną siedzibę w typie zamku: na majdanie (29 × 30 m) otoczonym fosą, z wewnętrznym dziedzińcem opasanym przez mur obronny o wysokości jednej kondygnacji. Przy murze południowym stanął dom mieszkalny (14 × 30 m), zajmujący niemal połowę czworobocznego obrysu założenia. Relikty tego budynku zachowały się na poziomie piwnic obecnego dworu, a fundament ściany północnej został odsłonięty w czasie prac remontowych tuż pod nawierzchnią dziedzińca. Wjazd prowadził od południowego wschodu, przez obszerną basztę bramną w typie łupiny (otwartą na dziedziniec), zbudowaną na planie kwadratu. Tworzyła ona zdecydowany ryzalit wychodzący poza obrys zabudowy; do dziś przetrwały z niej ławy fundamentowe z wezgłowiami sklepienia kolebkowego piwnicy (ZDOS 2, s. 57).
Można przypuszczać, że nieco później (faza Ia) budynek bramny nadbudowano i przedłużono ku południowo-wschodniemu narożnikowi dworu, tworząc krótkie skrzydło wschodnie. Być może z tego czasu pochodzi studnia, odkryta spod gruzu podczas prac remontowych.
FAZA II (lata 60. XVI w.)
Spadek po Watzlawie objął jego jedyny syn Caspar, i trzy lata później przystąpił do gruntownej rozbudowy rezydencji. Śledząc poczynania Schaffgotschów, odnosi się wrażenie, że w latach 50. i 60. XVI w. manifestowali oni arystokratyczny prestiż – osobisty i rodowy. Ich siedziby realizowały schemat zamku otoczonego fosą, posiadały wieże, a także portale bramne o „włoskich” formach, z inskrypcjami i herbami, które stanowiły autoprezentację właściciela.
Zrębem nowej, dwukondygnacyjnej siedziby był starszy mur kurtynowy. Dotychczasowy dom wyburzono, „przesunięto” skrzydło południowe poza dawną ścianę obwodową, a na jego zachodnim krańcu wystawiono wieżę. Trzy pozostałe skrzydła stanęły po wewnętrznej stronie kurtyny muru obwodowego. Starsze skrzydło „bramne” przedłużono ku północy, tworząc w nowym budynku wschodnim układ dwutraktowy. Wewnętrzny dziedziniec uległ zawężeniu, osiągając wymiary 11 × 14 m; na poziomie piętra obiegał go ganek komunikacyjny wsparty na drewnianych belkach.
Okna i drzwi osadzono w piaskowcowych i drewnianych (!) obramieniach o renesansowym, „fascjowym” profilowaniu. Bramę i przejazd urządzono w skrzydle południowym, akcentując wjazd portalem o włosko-renesansowej artykulacji i dekoracji. Na fryzie, dźwiganym przez pilastry, ukazano w ośmiu herbach wywód genealogiczny właściciela i jego żony, Sabiny Tader z Jemielna; umowne wizerunki małżonków znalazły się w przyłuczach arkady bramnej (medaliony all’antiqua) oraz w zwieńczeniu, w kartuszu ukazującym adorację Ukrzyżowanego. Inskrypcja w portalowym przyczółku głosiła (w tłumaczeniu): „W tysiąc pięćset i w 59 roku – ja, Caspar Schoff o przydomku Gotsch z Chojnika i Karpnik na Czarnem, z łaską i pomocą wszechmogącego Boga, ten dom zacząłem budować”. Brama wjazdowa była umieszczona w prostokątnej płycinie, co sugeruje istnienie zwodzonego przęsła mostu (ZDOS 2, s. 58–59).
Przebudowy z XVII–XIX w. miały na celu głównie przedłużenie jego egzystencji. Według przekazów kronikarskich budowla płonęła w 1623 r.; odbudowana w 1656 r., ponownie zgorzała w latach 1718 i 1883. Po ostatnim z pożarów tylny trakt skrzydła wschodniego został rozebrany. Po 1945 r. w dworze ulokowano siedzibę PGR, które doprowadziło go do kompletnej dewastacji.
Z późniejszych faz budowlanych na uwagę zasługują: drewniany portal fascjowy, wtórnie wmontowany od strony dziedzińca, na parterze; zamurowane strzelnice kluczowe w ścianach wieży; wykusze latrynowe, odtworzone w ostatnich latach w miejscu dawnych ubikacji. We wnętrzach zostały wyeksponowane pozostałości wystroju malarskiego – ornamenty roślinne (stosunkowo najlepiej zachowane w pomieszczeniu nad bramą), a w sali parteru, w południowo-wschodnim narożniku – trzy XVIII-wieczne łacińskie inskrypcje z chronostychami, odnoszące się do dziejów budowli (pożar 1623; sprzedaż dworu miastu w 1679 – napisowi towarzyszy herb Jeleniej Góry; pożar 1719). Ich repliki w XIX w. wykonano na ścianach dziedzińca.
Nie zachowały się tynki zewnętrzne – z ewentualnymi śladami dekoracji sgraffitowej.
Literatura
Wzmianki konkretnie o obiekcie: Pilch 2005, s. 130; Pilch 1978, s. 42; Knie 1830, s. 707; Knie 1845, s. 616; Schaetzke 1927, s. 262–264; Lutsch 1891, s. 475–476; Stillfried 1860a, s. 10–22; Grundmann 1987, s. 113; ZDOS 2, s. 56–59; Wagner 2019, s. 273.
Zamki i dwory obronne w Sudetach. T. 2: Księstwo Jaworskie Book
Wrocław, 2009.
Burgen, Schlösser und Gutshäuser in Schlesien, Bd. 2: Schlösser und Feste Häuser der Renaissance Book
Würzburg, 1987.
Verzeichnis der Kunstdenkmäler der Provinz Schlesien: Bd. III, Die Kunstdenkmäler des Regierungsbezirk Liegnitz Book
Breslau, 1891, (Borów Polski, s. 70-71;).
Zabytki architektury Dolnego Śląska Book
Wrocław, 1978.
Leksykon zabytków architektury Dolnego Śląska Book
Warszawa, 2005.
Schlesische Burgen und Schlösser (Iser-Riesen-Waldenburger-Gebirge und Vorberge) Book
Schweidnitz, 1927.
CDS XIV = Codex Diplomaticus Silesiae, Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis, Bd. XIV Collection
Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis, Breslau, 1889, (także skrótowo jako LfeV; Lf; LF).
Alphabetisch-Statistisch-Topographische Uebersicht aller Dörfer, Flecken, Städte und andere Orte der Königl. Preuß. Provinz Schlesien, nebst beigefügter Nachweisung von der Eintheilung des Landes nach den verschiedenen Zweigen der Civil-Verwaltung mit drei besondern Tabellen Collection
Breslau, 1830.
Alphabetisch-Statistisch-Topographische Uebersicht aller Dörfer, Flecken, Städte und andere Orte der Königl. Preuß. Provinz Schlesien, nebst beigefügter Nachweisung von der Eintheilung des Landes nach den Bezirken der drei Königlichen Regierungen, den darin enthaltenen Fürstenthümern und Kreisen, mit Angabe des Flächeninhaltes, der mittlern Erhebung über die Meeresfläche, der Bewohner, Gebäude, des Viehstandes u.s.w. Collection
Breslau, 1845.
LANDBUCH I = Landbuch księstw świdnickiego i jaworskiego, tom I: 1366-1376 Collection
Poznań, 2000.
LANDBUCH II = Landbuch księstw świdnickiego i jaworskiego, tom II: 1385-1395 Collection
Poznań, 2004.
LANDBUCH III = Landbuch księstw świdnickiego i jaworskiego, tom III: 1396-1407 Collection
Poznań, 2007.
Murowane budowle obronne w Polsce X-XVII w. Book
Warszawa, 2019.
Ilustracje
Plany i rekonstrukcje
![CZARNE, dwór, fragment mapy Messtischblatt z lokalizacją obiektu (oprac. P. Błoniewski, Katalog Zamków i Dworów Obronnych Śląska [https://zamki.pwr.edu.pl/]. Licencja: CC BY-NC 4.0 [https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/])](https://zamki.pwr.edu.pl/wp-content/uploads/2025/03/messtischblatt.jpg)
![CZARNE, dwór, na numerycznym modelu terenu,(oprac. P. Błoniewski, Katalog Zamków i Dworów Obronnych Śląska [https://zamki.pwr.edu.pl/]. Licencja: CC BY-NC 4.0 [https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/])](https://zamki.pwr.edu.pl/wp-content/uploads/2025/03/LiDAR-jelenia-gora-czarne-1024x819.jpg)



Zdjęcia





![CZARNE, dwór, fragment mapy Messtischblatt z lokalizacją obiektu (oprac. P. Błoniewski, Katalog Zamków i Dworów Obronnych Śląska [https://zamki.pwr.edu.pl/]. Licencja: CC BY-NC 4.0 [https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/])](https://zamki.pwr.edu.pl/wp-content/uploads/2025/03/messtischblatt-297x300.jpg)
![CZARNE, dwór, na numerycznym modelu terenu,(oprac. P. Błoniewski, Katalog Zamków i Dworów Obronnych Śląska [https://zamki.pwr.edu.pl/]. Licencja: CC BY-NC 4.0 [https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/])](https://zamki.pwr.edu.pl/wp-content/uploads/2025/03/LiDAR-jelenia-gora-czarne-300x240.jpg)









![SZCZEPANÓW, dwór dolny na NMT (opr. Piotr Błoniewski, Katalog Zamków i Dworów Obronnych Śląska [https://zamki.pwr.edu.pl/]. Licencja: CC BY-NC 4.0 [https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/])](https://zamki.pwr.edu.pl/wp-content/uploads/2025/06/3-szczepanow-03-300x217.jpg)
![SZCZEPANÓW, widok na ruiny pałacu od strony płd.-zach., 2017 r. (fot. Piotr Błoniewski, Katalog Zamków i Dworów Obronnych Śląska [https://zamki.pwr.edu.pl/]. Licencja: CC BY-NC 4.0 [https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/])](https://zamki.pwr.edu.pl/wp-content/uploads/2025/06/7-Widok-na-ruiny-palacu-od-strony-pld.-zach.-fot.-PB-2017-300x199.jpg)
![KĄTKI, widok na pałac od frontu, 2023 (fot. P. Błoniewski , Katalog Zamków i Dworów Obronnych Śląska [https://zamki.pwr.edu.pl/]. Licencja: CC BY-NC 4.0 [https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/])](https://zamki.pwr.edu.pl/wp-content/uploads/2025/04/4-Katki-palac-od-frontu-stan-2023-300x135.jpg)