Obiekt w Gorzyczkach ma nietypową formę. Jego średnica u podstawy wynosi około 46 metrów, a wysokość osiąga 7 metrów. Otoczony fosą i wałem odcinkowym, ten kopiec przeszedł trzy różne epoki osadnicze, ukazując zmiany w funkcji i budowie. W XIV wieku pełnił rolę wału otaczającego pagórek, a w XV wieku został przebudowany poprzez podwyższenie. Podczas badań odsłonięto pozostałości spalonego drewnianego budynku, w którym znaleziono wiele zabytków datowanych na XVI wiek.
| Lokalizacja | woj. śląskie, pow. wodzisławski, gm. Gorzyce |
|---|---|
| Współrzędne | 51.043333 N, 17.243056 E |
| Obszar AZP | 105-42 |
| Chronologia | późne średniowiecze |
| Autorzy | Dominik Nowakowski, Radosław Biel |
| Data udostępnienia | 21.12.2023 |
Jak cytować?
Zdjęcia, ryciny, ilustracje, plany, przekroje, etc. – jak w podpisach
Opis
Przynależność administracyjna
Obecna: Gorzyczki (Klein Gorzitz, Kr. Ratibor, MBl. 3448), gm. Gorzyce, pow. wodzisławski, woj. śląskie; stan. nr 1, AZP 1/105-42
Przynależność historyczna: ks. raciborskie, mniejsze wolne państwo stanowe, pow. rybnicki, rej. opolska
Lokalizacja
Gródek znajduje się na płaskim wyniesieniu o podłożu lessowym, w pobliżu naturalnego cieku wodnego i łąk zalewowych Olzy, na południowo-wschodnim skraju obecnej zabudowy wsi. W otoczeniu stanowiska znajdują się ślady osadnictwa pradziejowego, w tym z epoki brązu, co potwierdzają odkrycia ceramiki kultury łużyckiej.
Wybór źródeł do dziejów miejscowości i dóbr ziemskich:
- 1409-1415 – Sambor von Gorsicz, von klein Goricz (RDGŚ, II, nr 95; Lewicki 2015, s. 121)
- 1481 – Birko z Nasiedla jako posiadacz wsi (Lewicki 2015, s. 121)
- 1481-1494 – Anna, pani na minori Gorzicze (CDS VI, s. 135, 137; Lewicki 2015, s. 121)
- 1520 – wieś kupił Jerzy Lischka (Lewicki 2015, s. 121)
Stan badań
Po przyłączeniu części górnego Śląska do Polski w 1922 roku, tereny gminy Gorzyczki stały się obiektem zainteresowania polskich archeologów. Pierwsze prace archeologiczne na tym terenie przeprowadzono dopiero w 1969 roku. Kolejne badania prowadzono z przerwami od sierpnia 1969 roku do września 1976, pod kierownictwem W. Żalasińskiej-Hrebendy (1969-1973) i W. Pierzyny (1976). Pierwsze badania skupiały się na analizie struktury 7-metrowego kopca. W latach 1969, 1970 i 1971 zakładano kolejne sondaże wzdłuż linii północ-południe, biegnącej przez środek wzniesienia. W 1973 roku wykonano 4 wykopy zorientowane wschód-zachód, prostopadle do wcześniejszych, w celu zbadania najmniej zniszczonej części stożka.
Ostatnie prace archeologiczne na tym stanowisku to badania ratownicze przeprowadzone w 1976 roku przez W. Pierzynę. Sześć sondaży miało na celu przebadanie najbliższej okolicy gródka, w poszukiwaniu dodatkowych założeń gospodarczych oraz systemu umocnień. Dopiero w 2013 roku Radosław Biel przedstawił syntezę wyników badań w oparciu o archiwalną dokumentację, w ramach swojej pracy magisterskiej.
Układ przestrzenny
Założenie składa się z kopca o wysokości 6,8–7,2 m i średnicy podstawy około 34 m, otoczonego fragmentarycznie zachowaną fosą. W wyniku badań wykopaliskowych stwierdzono obecność palisady posadowionej w warstwie gliny konstrukcyjnej, uszczelniającej zbocza i krawędź kopca. Układ przestrzenny obejmował także obszar podgrodzia lub zaplecza gospodarczego po stronie południowo-zachodniej, gdzie zlokalizowano jamy gospodarcze oraz relikty strefy użytkowej (Biel 2023, s. 12–15, 37–38).
W rejonie krawędzi kopca zarejestrowano ślady intensywnego użytkowania, w tym utwardzone powierzchnie i nawarstwienia z gliny zmieszanej z polepą oraz przepalonymi fragmentami drewna. Forma i rozplanowanie sugerują istnienie wieży mieszkalno-obronnej z konstrukcji drewnianej, posadowionej na platformie usypanego kopca (Biel 2023, s. 22–25).
Chronologia
Stratygrafia stanowiska wskazuje na kilka faz użytkowania. Najstarsze warstwy kulturowe zawierają fragmenty ceramiki wczesnożłobkowej i materiał związany z kulturą łużycką. Właściwe użytkowanie obiektu jako siedziby rycerskiej datowane jest na 2 poł. XIV w. Podczas badań powierzchniowych i sondażowych pozyskano fragmenty ceramiki naczyniowej (w tym duży fragment pucharu loštickiego), cegieł i dachówek, płytowe kafle piecowe, w tym zdobione wyobrażeniem tarczy herbowej z orłem i szachownicą, gwoździe, kotwę, przebijak, bełt oraz topór. Materiały można szeroko datować od 2. poł. XIV do XVI wieku (Biel 2023, s. 29–31).
Opis obiektu
XIV w.
Badania wykopaliskowe ujawniły, że obiekt funkcjonował w ramach trzech faz osadniczych. W pierwszej fazie, datowanej na XIV wiek, usypano wał okalający pagórek. Na majdanie założenia odsłonięto skupisko kamieni zalegające w bogatej warstwie kulturowej. Przebudowa założenia miała miejsce w XV wieku i polegała głównie na podwyższeniu kopca o warstwę ziemi pozyskanej z kopania lub naprawy fosy. Intensywność osadnictwa z tego okresu potwierdza warstwa kulturowa na majdanie, której miąższość miejscami dochodziła do 1 metra.
W wykopie IV, w zachodniej części plateau, odsłonięto ruinę spalonego budynku drewnianego, po którym zachowały się dwie zwęglone belki ułożone prostopadle do siebie. Ich układ sugeruje, że budynek stał pierwotnie na linii północ-południe, równolegle do przebiegu krawędzi plateau. Na północnym zboczu kopca odsłonięto rów z negatywami po słupach palisady przebiegającej w linii zachód-wschód.
XV w.
W drugiej fazie osadniczej głównym elementem założenia był drewniany budynek, wzniesiony w najwyższej, północnej części plateau. Niestety, nie odsłonięto żadnych wyraźnych reliktów konstrukcji, więc niewiele można powiedzieć na temat jego wyglądu i wymiarów. Pozostałością po nim jest warstwa ciemnobrunatnej próchnicy z węglami drzewnymi, tworząca rodzaj platformy, z której pozyskano bogaty materiał zabytkowy. Na zboczu odkryto także warstwę polepy, co może sugerować, że budynek mieszkalny miał lekką konstrukcję szachulcową. Obiekty związane z drugą fazą zasiedlenia kopca uległy zniszczeniu w wyniku pożaru.
XVI w.
W XVI wieku na miejscu zniszczonych budynków wzniesiono nowe założenie, rozpoczynając od nawiezienia warstwy niwelacyjnej piasku, co pozwoliło ponownie podwyższyć nasyp. Na tak utworzonym plateau wzniesiono drewniano-gliniany budynek, którego podłogę stanowiło gliniane klepisko.
Typ obiektu
Obiekt w Gorzyczkach należy do grupy wiejskich siedzib rycerskich typu motte, które występują powszechnie na Śląsku, w Małopolsce i na Kujawach (Marciniak-Kajzer 2011, s. 21–23).
Ilustracje
Mapy


Zdjęcia



Zabytki





Literatura
Wzmianki konkretnie o tym obiekcie
Galasińska-Hrebenda 1971, s. 56-57; Hrebenda 1972, s. 243; Pawłowski 1978, s. 239-240; Pierzak 1978, s. 219; Gorgolewski i Tomczak 1996, s. 35; Tomczak 2012, s. 56-57; Biel 2013; Lewicki 2015, s. 120-122; Nowakowski 2017, s. 304-305.
Rycerze, święci i potwory, czyli opracowanie materiałów z gródka stożkowatego w Gorzyczkach Masters Thesis
2013, (praca magisterska napisana w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego pod kierunkiem Krzysztofa Wachowskiego, opublikowana online na profilu Academia.edu autora).
Gródek w Gorzyczkach, pow. Wodzisław Śląski Journal Article
In: Informator KZA na woj. katowickie za lata 1966-1970, pp. 56-57, 1971.
Grodziska Górnego Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego z lotu ptaka Book
1996.
Sprawozdanie z działalności archeologicznej służby konserwatorskiej na terenie woj. katowickiego w 1970 roku Journal Article
In: Silesia Antiqua, vol. 14, pp. 242-244, 1972.
Późnośredniowieczne gródki z obszaru Górnego Śląska Bachelor Thesis
Uniwersytet Jagielloński, 2015.
Śląskie obiekty typu motte. Studium archeologiczno-historyczne Book
2017.
Grody stożkowate, ostrosłupowe i wieże mieszkalno-obronne na Śląsku w średniowieczu PhD Thesis
KHASiT Politechniki Wrocławskiej, 1978.
Sprawozdanie z działalności wojewódzkiego konserwatora d/s zabytków archeologicznych na woj. katowickie za rok 1976 Journal Article
In: Silesia Antiqua, vol. 20, pp. 219-221, 1978.
CDS VI = Codex Diplomaticus Silesiae, Registrum St. Wenceslai, Bd. VI Collection
Breslau, 1865.
RDGŚ I = Regesty dokumentów przechowywanych na Górnym Śląsku, t. I Collection
Wrocław-Opava, 2004.
RDGŚ II = Regesty dokumentów przechowywanych na Górnym Śląsku, t. II Collection
Opava-Opole-Katowice, 2011.
Mało znane warownie Górnego Śląska Book
Katowice, 2012.










![MIKOŁÓW, widok od północy (zbliżenie na fragment kopca), stan na 2013 r. (fot. Michał Bugaj, Licencja: CC BY-NC-ND 3.0 PL [https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/legalcode] z zabytek.pl)](https://zamki.pwr.edu.pl/wp-content/uploads/2024/01/mikolow-grodzisko-300x201.jpg)


