Na szczycie legendarnej góry Ślęży, niemal 720 metrów nad poziomem morza, wznosił się w średniowieczu jeden z najwyżej położonych zamków na Śląsku. Choć dziś jego ruiny skrywa nowożytny kościół Nawiedzenia NMP, archeologiczne i architektoniczne badania ujawniają złożoną historię warowni wzniesionej przez Bolka II Świdnickiego w połowie XIV wieku. Przed jego budową góra należała do klasztoru kanoników regularnych, a wcześniejsze źródła wymieniają nie tylko kościół, ale i castrum, które mogło funkcjonować już w XIII wieku. W czasach walk husyckich i najazdów raubritterów zamek był obiektem licznych oblężeń, by ostatecznie ulec zniszczeniu w 1543 roku wraz z zawaleniem się głównej wieży.
Lokalizacja | woj. dolnośląskie, pow. wrocławski, gm. Sobótka |
---|---|
Współrzędne | 50.50.863914, 16.7081299 |
Obszar AZP | 85-25 |
Chronologia | wczesne średniowiecze, pełne średniowiecze, późne średniowiecze |
Autorzy | Roland Mruczek |
Data udostępnienia | 22.03.2025 |

Jak cytować?
Zdjęcia, ryciny, ilustracje, plany, przekroje etc. – jak w podpisach
Opis
Przynależność administracyjna
Obecna: gm. Sobótka, pow. wrocławski, woj. dolnośląskie.
Historyczna: księstwo świdnickie / ziębickie.
Lokalizacja i stan zachowania obiektu
Zamek położony jest na szczycie góry Ślęży (718 m n.p.m.), na niewielkim, częściowo sztucznie utworzonym plateau, na wysokości około 700–702 m n.p.m., na północ od grupy skalnej tworzącej kulminację o wysokości 707 m n.p.m. Od strony północno-wschodniej, wschodniej i południowo-wschodniej założenia rozciąga się rozległe plateau (około 692–695 m n.p.m.), ograniczone wałem kamiennym datowanym na wczesne średniowiecze. Zamek pozostaje w ruinie od schyłku średniowiecza (ostatecznie od 1543 roku). Część północną założenia zajmuje nowożytny kościół, otoczony murem, wzniesiony na reliktach zamku. Zachowały się zarysy obwodu obronnego na poziomie przyziemia.
Toponomastyka
- 1017 – Silensi, (Kronika Thietmara 2004, s. 468).
- 1148 – ecclesia sancte Marie de Monte Silencii (SUb. 1, nr 16; KDŚl. 1, nr 22).
- 1149/50 – ecclesia in monte Silentii (SUb. 1, nr 23; KDŚ 1, nr 26).
- przed 1193 – ecclesia montana / sancte Marie ad montem (KDŚl. 1, nr 68).
- 1209 – in monte Silencii (KDŚl. 2, nr 135).
- 1242 – in monte Slenz (SUb. 2, nr 231).
- 1245 – in monte Slez, (SUb. 2, nr 299).
- 1247 – Slenz / Zlenz (SUb. 2, nr 329), (SUb. 2, nr 339).
- 1260 – circa montem Slezie,
- 1296 – Czobotha (MPH, t. III, s. 506-507; Jana Długosza Roczniki…, VIII, 1296).
- 1353-1356 – das hus czum Czoboten (LBUrk. I, nr 12, s. 497-498; I, nr 16, s. 504).
- 1397 – Czobtenberg.
- 1402 – Czobotemberg (LBUrk. 1, nr 36, s. 526).
- 1431 – unsir Slosse Sobottenberg
- 1543 – antiquissima turris in monte Zobbtensi
- przed 1945 r. – Zobten, Zobtenberg
Dzieje własności dóbr ziemskich i obiektu
- 1148. 19. X. – bulla protekcyjna papieża Eugeniusza III, zatwierdzająca posiadłości wrocławskiego klasztoru Kanoników Regularnych NMP na Piasku, zlokalizowane m.in. na górze Ślęży (SUb. 1, nr 16; KDŚl. 1, nr 22).
- 1193. 9. IV. – bulla protekcyjna papieża Celestyna III wymienia posiadłości klasztoru kanoników regularnych, obejmujące Ślężę i jej okolicę (KDŚl. 1, nr 71).
- 1209. 10.V. –rozgraniczenie leżących na Ślęży dóbr klasztornych (część zachodnia) i książęcych (południowo-wschodnia), dokonane przez Henryka Brodatego na prośbę opata Witosława (KDŚl. 2, nr 135).
- 1242. 12.VI – dokument Bolesława Rogatki, wystawiony in monte Slenz (SUb. 2, nr 231).
- 1245 – dokument Bolesława Rogatki, wystawiony in monte Slez (SUb. 2, nr 299).
- 1247. 01.X – wzm. komes Przedbor, kasztelan de Slenz (SUb. II, nr 329).
- 1247. 28.XII – Piotr, procurator montis Zlenz świadkuje w dokumencie Bolesława Rogatki i Henryka Białego. (SUb. 2, nr 339).
- W Chronica abbatum Beatae Virginis in Arena (1839, s. 173) występuje w tym czasie castrum.
- 1250 – w bulli protekcyjnej papieża Innocentego IV (SUb. 2, nr 397), wymieniona została góra Ślęża wraz z kościołami ślężańskimi (ecclesie ipsius montis).
- 1280 – spór o granice własności książęcej i klasztornej na Ślęży pomiędzy Henrykiem IV Probusem a zakonnikami.
- 1296 – castrum Czobotha wzm. w Kronice książąt polskich (MPH, t. III, s. 506-507; por. Jana Długosza Roczniki…, VIII, 1296).
- 1321 i 1336 – wzm. góra Ślęża (LBUrk. 2, s. 127, nr 2; s. 128, nr 2).
- 1343 – dokument ks. Mikołaja ziębickiego, dotyczący sprzedaży Bolkowi II Sobótki cum omnibus attinentiis et nominatim loco construendi castri, in quo olim in montis summitate castrum habebatur (LBUrk I, nr 5, s. 489-491).
- 1343-1353 – budowa nowego zamku przez Bolka II. (tamże, nr 14).
- 1353 i 1356 – zamek (hus) wymieniony w spisach miast i warowni księstwa świdnicko-jaworskiego wykonanych odpowiednio przez: ks. Bolka II oraz przez króla Karola IV (LBUrk. I, nr 12, s. 497-498; I, nr 16, s. 504). Jako das hus czum Czoboten nadany został dożywotnio przez Karola IV Bolkowi II.
- 1369 – wzm. burgrabia Nikolaus Zachenkirchen (Sachkirch) z Weizenrode koło Świdnicy (Műller 1844, s. 59).
- 1397 – wzm. Daniel Burggraue offm Czobtenberg.
- 1402 – zamek w rękach starosty Benesza z Choustnika. Król Wacław IV odstąpił księstwo świdnickie margrabiemu Prokopowi z wyjątkiem góry Ślęży i zamku – Czobotemberg genant [in der] Slezia die vesten (LBUrk. 1, nr 36, s. 526).
- 1410 –pojmanie i uprowadzenie na Ślężę Mikołaja, sufragana we Wrocławiu, przez Heinricha Rorau (Roraw; Reinaw; Rorow; Raynaw?) i Dietricha Dörning (Doringer; Młodszego), zakończone nałożeniem na porywaczy ekskomuniki.
- 1412 – wzmiankowani byli Burggrafen offm Czobtenberge. Ślęża, jako posiadłość dzierżawna, znalazła się w rękach rodziny Colditzów (Geschwendt 1928. s. 46-47).
- 1428 – zamek zajęty przez załogę husycką Jana Koldy (Hansa Choldy) przy pomocy 200 koni i 40 halabardników.
- 1428 – zniszczenie zamku przez mieszczan Wrocławia i Świdnicy po 14-dniowym oblężeniu, w wyniku szturmu na załogę husycką Jana Koldy (Hansa Choldy) zw. Hammerschlag. Wg Müllera (1844, s. 60) szturm na zamek miał miejsce 7.VI.1429 r.
- 1431 – zamek jeszcze funkcjonujący pojawia się w dokumencie cesarza Zygmunta Luksemburczyka jako unsir Slosse Sobottenberg. Góra została wtedy zastawiona wraz z przynależnościami Thymonowi von Colditz, z zastrzeżeniem, że zamek pozostanie własnością królów czeskich.
- 1471 – siedziba raubritterów (pod przywództwem Dietricha von During) ostatecznie zniszczona w wyniku wyprawy Zygmunta Jagiellończyka oraz mieszczan świdnickich i wrocławskich (wskutek użycia armaty) (Műller 1844, s. 60).
- 1480 – Benedykt, opat klasztoru augustianów na Piasku, uzyskał od króla Macieja Korwina za pośrednictwem nadstarosty śląskiego Stefana Zapolyi, potwierdzenie dawnych granic posiadłości klasztornych na Ślęży.
- 1486 – nadstarosta śląski Georg von Stein zakwestionował ponownie prawo własności klasztoru w granicach zalegalizowanych przez króla Macieja Korwina.
- 1493 – książęca część Ślęży, zastawiona rodzinie von Colditz, została ostatecznie przekazana przez króla Władysława Thymonowi von Colditz.
- 1494 – pełnomocnicy Tema von Kolditz sprzedali jego część góry Ślęży opatowi wrocławskich augustianów – Benedyktowi (AP Wr., Rep. 55 nr 173).
- 1503 – Jan von Schellenbergk, najwyższy komornik Królestwa Czeskiego, przyłączył sądownictwo na zamku i lennie zamkowym Zcotenbergk do zamku Książ i tamtejszego sądownictwa, które należało do Krzysztofa von Talkenberge (AP Wr., Rep. 55 nr 183).
- 1543. 29.VII – zawalenie się wieży zamkowej. (Kronika opatów…, s. 262) …anno domini 1543, 29 Juli cecidit et collapsa est antiquissima turris in monte Zobbtensi ob nimiam intemperies aeris et nulla reperationem factam…. Tę samą informację podaje Müller (1844, s. 60).
Historia budowlana
Faza I – wczesne średniowiecze (XII–XIII w.)
W trakcie badań archeologiczno-architektonicznych odkryto relikty budowli kamiennej, położonej w północnej części kulminacji, stratygraficznie starszej od murów zamkowych z fazy I, rozebranej przed ich wzniesieniem. Uzasadnione wydaje się powiązanie tej budowli z opactwem kanoników regularnych z drugiej ćwierci XII wieku. Dotychczas rekonstruowano ją jako rotundę z prostokątnym prezbiterium. Skromne relikty nie pozwalają jednak na obecnym etapie badań na podjęcie wiążącej rekonstrukcji.
Najlepiej widoczna część to masywny mur, stanowiący około jedną piątą okręgu, o wewnętrznym promieniu około dwóch metrów. Lico wewnętrzne zachowało się niemal nienaruszone, natomiast zewnętrzne zostało schodkowo skute w późnym średniowieczu w celu posadowienia murów obwodowych i ścian działowych głównego budynku zamkowego (A). Szerokość muru wynosiła 138–140 cm. Zbudowano go w technice opus emplectum, w warstwach wyrównawczych, z kamienia łamanego, spajanego dużą ilością zaprawy piaszczysto-wapiennej barwy żółtobrązowej, z dużą zawartością węgli drzewnych. Na koronie odkrytego reliktu zauważalna była szlichta, wykonana z użyciem zaprawy o lepszych parametrach, stanowiąca być może podstawę pod ciosowy cokół.
Ocenia się, że cała kolista budowla miała średnicę co najmniej 6,8 metra. Od północy jej zasięg ogranicza obecna ściana kościoła Nawiedzenia NMP, który częściowo stanął na starszych fundamentach. Od wschodu mur obwodowy odkrytej budowli został rozebrany na odcinku około 1,8 m – w związku z budową zamku późnośredniowiecznego – i dalej biegł w osi wschód–zachód na odcinku o długości co najmniej 5,0 m. Ten fragment został zaadaptowany w murach budowli zamkowej C z faz II–III oraz ponownie wykorzystany w ścianie północnej obecnego kościoła.
Faza II – XIV w. (2 tercja XIV w.?)
Zamek średniowieczny, wzniesiony z kamienia na planie nieregularnym, czworobocznym, z wieżą o nieznanej lokalizacji i typie oraz zabudową mieszkalną zgrupowaną od zachodu i wschodu. Wieża znajdowała się prawdopodobnie w sąsiedztwie kulminacji skalnej od południa albo we wschodniej kurtynie murów. Mogła mieć kształt czworoboczny. Lokalizacja wjazdu nie jest pewna – mógł on prowadzić od wschodu lub południa, być może w pobliżu wieży. Nie ustalono relacji zamku do wcześniejszego grodu wczesnośredniowiecznego. Prawdopodobne jest wykorzystywanie wałów kamiennych w późnym średniowieczu.
Głównym obiektem mieszkalnym był należący do skrzydła zachodniego rozległy pałac (A) na planie zbliżonym do prostokąta, o rekonstruowanych wymiarach 21–22 × 8–10 m, zorientowany w osi północ–południe, oparty o zachodnią i północną kurtynę murów. Był to budynek podpiwniczony, z piwnicami przynajmniej częściowo, w partii południowej, wykutymi w podłożu skalnym i zapewne sklepionymi. O zasięgu budynku oraz obecności w nim sklepień świadczą cztery masywne przypory widoczne w kurtynie zachodniej murów obwodowych, wyznaczające jednocześnie podział dolnych kondygnacji na trzy przęsła. Liczba kondygnacji w budynku pałacowym nie jest znana. Można przypuszczać, że oprócz sklepionych piwnic i prawdopodobnie sklepionego parteru istniała jeszcze jedna kondygnacja, być może w konstrukcji szkieletowej.
Do zabudowy skrzydła zachodniego należał jeszcze jeden – zapewne jednotraktowy – budynek (B), zlokalizowany na południe od pałacu. O jego istnieniu świadczą dwa zachowane w murze obwodowym otwory okienne o rozglifionych ościeżach, wykute w skale głębokie piwnice oraz częściowo zachowana ściana frontowa (wschodnia), zarejestrowana w 1999 r. Zasięg budynku w kierunku południowym nie został rozpoznany. Jego szerokość wynosiła natomiast ok. 8,5 m. Z rekonstrukcji rysunkowej wynika, że elewacja frontowa budynku B była cofnięta względem elewacji pałacu o ok. 1,5 m.
W narożniku północno-wschodnim założenia zamkowego znajdował się albo budynek przymurny na planie litery „L”, albo dwie sąsiadujące ze sobą budowle na planach czworobocznych – domniemane: wieża (C) i aneks (D). Nie znamy relacji stratygraficznej ścian obwodowych tych budynków do murów zamku. Odległość między ścianą frontową pałacu a ścianą zachodnią budynku północnego wynosiła zaledwie 1,80 m.
Budynek północny (C), zajmujący narożnik murów obwodowych, miał plan prostokątny o wymiarach ok. 10,75 × 8,75 m. Szerokość jego murów nie jest znana, lecz mogła być znaczna (porównywalna z szerokością murów obwodowych), na co wskazuje posadowienie ściany północnej obecnego kościoła na częściowo rozebranej ścianie południowej tego budynku. Przy obecnym stanie badań nie sposób jednoznacznie stwierdzić, czy był to poszukiwany donżon, choć zarówno jego lokalizacja w sąsiedztwie pałacu, jak i forma, przemawiają za tą hipotezą.
Budynek wschodni (D), przylegający do kurtyny murów od charakterystycznego jej załamania w kierunku południowo-wschodnim, miał plan czworoboku o wymiarach ok. 7,20–7,30 × 6,50–7,50 m. Szerokość jego murów w partiach górnych wynosiła co najmniej 1,80 m. Narożnik południowo-zachodni wzmocniony był masywnym ciosem. W ścianie zachodniej, na koronie muru, zarejestrowano północne ościeże okna rozglifionego do wnętrza; niejasna jest jego sytuacja wysokościowa (doświetlające przyziemie lub parter?). W tej samej ścianie, przy styku ze ścianą południową budynku północnego, wykonano otwór wejściowy prowadzący do piwnicy. Pomieszczenie piwniczne nakryte było sklepieniem kolebkowym, przebiegającym w osi północ–południe, osadzonym na odpowiednio przygotowanych odsadzkach.
Komunikacja piwnic budynków A, C i D z poziomem dziedzińca była rozwiązana w sposób zewnętrzny i wspólny dla wszystkich tych obiektów, tj. dla pałacu oraz domniemanej wieży z aneksem. Początkowo funkcjonowały tu trzy biegi schodów lub pochylni, których rekonstrukcję umożliwiają zachowane fragmenty murów.
Kolejny budynek zamkowy (E) znajdował się w południowo-wschodnim narożniku założenia. O jego istnieniu świadczą: otwór okienny o rozglifionych ościeżach, masywna przypora we wschodniej kurtynie murów, południowa ściana szczytowa budynku wzniesiona przy murze obronnym oraz głębokie piwnice wykute w skale. Silnie zaakcentowany ciosowy narożnik południowo-zachodni sąsiedniego budynku (D?) może wskazywać, że budynki D i E nie łączyły się bezpośrednio i nie tworzyły jednolitego skrzydła wschodniego. Z kolei zachowana przypora mogła odpowiadać poszukiwanej północnej ścianie szczytowej budynku E. Budynek ten mógł mieć plan trapezowaty o podstawach długości ok. 7,5 i 8,5 m oraz wysokości ok. 5 m.
Faza III – późne średniowiecze
W późnym średniowieczu przebudowano piwnice budynku pałacowego, dzieląc je na cztery pasma o różnej szerokości. Jedno z nich najpewniej służyło jako ciąg komunikacyjny – być może w formie pochylni.
Typ budowli
Zamek książęcy z wieżą typu donjon lub bergfried, górski, na planie dążącym do regularnego, o murach obwodowych wzmocnionych masywnymi przyporami, z zabudową dookolną. W formie rozpoznanej w trakcie prac archeologicznych najpewniej odpowiada inwestycji książęcej zrealizowanej w latach 1343-1353.
Literatura
Wzmianki konkretnie o tym obiekcie: Guerquin 1957, s. 75; Guerquin 1974, s. 281; Francke 1999b, s. 45; Kaźmierczyk 1978, s. 33-49; Mruczek 2003, s. 343-346; Mruczek 2019, s. 505-538; Müller 1844, s. 56-70; Pilch 1978, s. 261-262; Pilch 2005, s. 343; Ślęża (Góra) 1991, s. 137-140
Chronica abbatum Beatae Virginis in Arena Book
Breslau, 1839, (Scriptores rerum Silesiacarum, t. 2).
Ratownicze badania archeologiczno-architektoniczne związane z odbudową kościoła i konserwacją ruin późnośredniowiecznego zamku na szczycie góry Ślęży, gm. Sobótka, w 2000 r. Technical Report
Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków Wrocław, 2000, (maszynopis w archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu).
Ratownicze badania archeologiczno-architektoniczne związane z odbudową kościoła i konserwacją ruin późnośredniowiecznego zamku na szczycie góry Ślęży, gm. Sobótka, w 2001 r. Technical Report
Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków Wrocław, 2001, (maszynopis w archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu).
Ratownicze badania archeologiczno-architektoniczne związane z odbudową kościoła i konserwacją ruin późnośredniowiecznego zamku na szczycie góry Ślęży, gm. Sobótka, w 2002 r. Technical Report
Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków Wrocław, 2002, (maszynopis w archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu).
Jana Długosza Roczniki, czyli Kronika Sławnego Królestwa Polskiego, VIII, Rocznik Pański 1296 Book
0000.
Ślęża w pradziejach i średniowieczu Book
Wrocław, 2002.
Sprawozdanie z badań średniowiecznego zamku na górze Ślęży koło Sobótki, woj. wrocławskie Technical Report
Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków Wrocław, 1998, (maszynopis w archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu).
Sprawozdanie z badań średniowiecznego zamku na górze Ślęży koło Sobótki, woj. wrocławskie w 1999 r. Technical Report
Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków Wrocław, 1999, (maszynopis w archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu).
Sprawozdanie z badań zamku na szczycie góry Ślęży koło Sobótki Book Chapter
In: XI Śląskie Spotkania Archeologiczne. Streszczenia komunikatów i referatów, Wrocław, 1999.
Siling, der Schlesierberg. Ein Führer zu den urgeschichtlichen Fundstätten des Zobtengebietes Book
Augsburg, 1928, (Führer zur Urgeschichte 4).
Badania archeologiczno-architektoniczne we wnętrzu kościoła p.w. Nawiedzenia NMP, na terenie ruin późnośredniowiecznego zamku na szczycie góry Ślęży, gm. Sobótka, w 2005 r. Technical Report
Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków Wrocław, 2005, (maszynopis w archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu).
Zamki śląskie Book
Warszawa, 1957.
Zamki w Polsce Book
Warszawa, 1974.
Architektura szczytu Ślęży w świetle najnowszych badań archeologicznych Book Chapter
In: Śnigucki, Piotr; Krajewski, Piotr (Ed.): Istniejące i potencjalne zagrożenia funkcjonowania parków krajobrazowych w Polsce: konferencja naukowa z okazji 25-lecia Ślężańskiego Parku Krajobrazowego, Dolnośląski Zespół Parków Krajobrazowych, Wrocław, 2013.
Ecclesia Sancte Marie de Monte Silencii albo o krótkiej karierze i długich poszukiwaniach pewnego kościoła Book Chapter
In: Janiak, Tomasz; Stryniak, Dariusz (Ed.): Architektura sakralna w początkach państwa polskiego (X-XIII wiek), pp. 281–312, Muzeum Początków Państwa Polskiego w Gnieźnie, Gniezno, 2016, (Biblioteka Muzeum Początków Państwa Polskiego; vol. 8).
Kamienne elementy obronne grodów śląskich w VIII-XII w. Journal Article
In: PNIHASziT PWr., Studia i Materiały, vol. Nr 12, no. Nr 5, pp. 33-49, 1978.
Tajemnice góry Ślęży Book
Katowice, 1988.
Ratownicze badania archeologiczno-architektoniczne związane z odbudową kościoła i konserwacją ruin późnośredniowiecznego zamku na szczycie góry Ślęży, gm. Sobótka, w 2004 r. Technical Report
Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków Wrocław, 2004, (maszynopis w archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu).
Castrum Czobotha – późnośredniowieczny zamek na szczycie góry Ślęży koło Sobótki. Stan i potrzeby badań Book Chapter
In: Kunicki, Wojciech; Smereka, Joanna (Ed.): Ślężańskie światy, pp. 323-342, Wrocław, wydanie II poprawione, 2013.
Verzeichnis der Kunstdenkmäler der Provinz Schlesien: Bd. II, Kunstdenkmäler des Regierungsbezirks Breslau Book
Breslau, 1889.
Zamki wieżowe na Śląsku w średniowieczu PhD Thesis
Wydział Architektury Politechniki Wrocławskiej, 2003, (praca doktorska napisana na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej pod kierunkiem prof. J. Rozpędowskiego).
W poszukiwaniu rotundy Włostowica na Ślęży Book Chapter
In: Dobierzewska-Mozrzymas, Ewa; Jezierski, Andrzej (Ed.): Przyroda, działalność człowieka, Dolny Śląsk, pp. 505-538, Wrocław, 2019.
CDS I = Codex Diplomaticus Silesiae, Urkunden des Klosters Czarnowanz, Bd. I Collection
Breslau, 1865.
CDS II = Codex Diplomaticus Silesiae, Urkunden der Klöster Rauden und Himmelwitz, der Dominikaner und Dominikanerinnen in der Stadt Ratibor, Bd. II Collection
Breslau, 1859.
MPH III = Monumenta Poloniae historica = Pomniki dziejowe Polski. T. 2 Collection
Lwów, 1872.
MPH III = Monumenta Poloniae historica = Pomniki dziejowe Polski. T. 3 Collection
Lwów, 1878.
SUb I = Schlesisches Urkundenbuch. Tom I Collection
Köln, 1963.
SUb II = Schlesisches Urkundenbuch. Tom II Collection
Köln-Graz-Wien, 1977.
Ilustracje
Plany i rekonstrukcje










Zdjęcia


![Ślęża-szczyt. Kaplica p.w. Nawiedzenia NMP. Tablica erekcyjna wmurowana w S ścianę świątyni, ponad otworem wejściowym. Stan z 2004 r. (Fot. R. Mruczek, Katalog Zamków i Dworów Obronnych Śląska [https://zamki.pwr.edu.pl/]. Licencja: CC BY-NC 4.0 [https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/])](https://zamki.pwr.edu.pl/wp-content/uploads/2025/03/Rycina-12-1024x768.jpg)
Dokumentacja w ramach projektu „Od grodu do zamku“







